Bütün bunlara rağmen insanoğlu hep bir mükemmelliğin, hep bir kusursuzluğun, hep bir ölümsüzlüğün peşindedir. Yüzyıllar boyu belki de yaradılıştan bu yana bu böyledir. Ömrünü bu imkansızlığın peşinde eritir, tüketir gider insanoğlu. Bunlara ilaveten ayrıca bu eksik yaradılışımızda, bu aciz durumumuzda kimseyi de beğenmeyiz. Hak bize yetecek kadar olanı yaratmıştır aslında, bununla yetinmeyi bir öğrenebilsek en mükemmel biziz. Tabi bu bir çok insan için eksik bir durumdur.Hep sorgular, hep dünyadaki olan şeylerin kafamızdakiyle, aklımızdakiyle bu şekilde olmasının neden böyle olduğuyla uğraşırız. Sorgularız, yanlış, doğru, uzun kısa, az, çok tüm zıtlıkları sorgular dururuz. Bizim görüşümüzde, bizim yaşam tarzımızda olmayanı yok sayarız, yanlış sayarız, kabullenmeyiz.
Oysa hayat bir renktir, ve her pencereden bir renk yansır, her pencere farklı bir dünyaya açılır. Yaratılmış her canlı, her cansız varlık bir renktir. Her bir renk ayrı bir dünyadır, yaradanın insanoğluna bahşettiği tecellisidir. O murat etmiştir, herşey bu şekilde olmuştur. Sorgulamak, kendimizce yargılamak, kendimizce farklı kanaatlere varmak elbette bazen olmaması gerekse de yaptığımız birşeydir. Ama eğer ki biz sonuçta İslam bireyi, İslamiyet inancı mensubu isek, dinimiz bize dinin temel esasları konusunda önce teslimiyeti, sonra itikat ve itaati emreder. Teslim olup itaat etmeliyiz. Bu andan itibaren sorgulamak şeytanın vesvesesinden başka birşey değildir. Her düşünceye bakarız, her düşünceyi dinleriz, doğruluğunu İslami çerçevelerde tartar ona göre karar veririz. Dinimizin Kitap, Sünnet, İcmaa, ve Kıyas dörtlüsüne uymasına bakarız. Anlayış gösteririz ama müdahale ve cebir bizim şahsi vazifemiz değildir. Birisi bir suçun faali olmuşsa ceza verici biz olamayız. O ona bakan İslami müessesenin işidir. Selâm ve DUA ile.
0 yorum:
Yorum Gönder